Metodę rozważań antropologicznych autora można zawrzeć w trzech tezach. Po pierwsze, są one bardzo mocno osadzone w doświadczeniu, w przeżyciach. Po drugie, bardzo ważną pomocą w zrozumieniu prawdy o osobie ludzkiej jest dla autora ewangeliczna metafora ziarna pszenicznego obumierającego i przynoszącego plon stokrotny. Po trzecie, doświadczenia antropologiczne są interpretowane w świetle koncepcji człowieka, określanej jako agatologiczno-etyczny personalizm komunijny. Podstawową warstwą tekstu jest fenomenologiczna płaszczyzna rozważań opis i zrozumienie poszczególnych aspektów człowieka i ludzkiego losu. Przebieg wykładu wynika z elementarnej obserwacji, że człowiek jest jednością cielesno-psychiczno-duchową i że zarazem w jego strukturze i egzystencji można dostrzec fundamentalne pęknięcie i rozdarcie: z jednej strony jest on częścią przyrody i jest w niej zakorzeniony, a zarazem ją transcenduje, jest od niej radykalnie inny.