Okruchy, Janusz Sikorski

Festina lente

Nie śpiesz się, czytaj powoli,

otwieraj słowa jak kwiaty,

kielichy pełne nektaru.

Może coś ucieszy, może coś zaboli,

ujrzysz pustkę lub dwa różne światy,

siermiężność bytu i ulotność czaru.

Przekraczaj ten próg do woli.

Pole do popisu do końca zaorzę,

zanim lepka senność

zagłuszy rzewny śpiew,

w czarną mgłę rozpyli

nadzieję, pamięć i gniew,

dni kalendarza przeliczy,

zmieści w jednej chwili,

zamknę oczy, pamięć otworzę,

w poświacie księżyca, w pozłocie słońca,

kiedy ranne wstają zorze.

zanurzę się w tej chwili do końca.