Ida tupnęła nogą. Jej przyjaciółki się mylą.
Nie zostanę misjonarką! odparła. Będę w Indiach jeden rok, tylko jeden rok. Potem wrócę do Ameryki i będę żyć. Więc niech żadna z was nie mówi, że będę misjonarką, bo nie będę! Nigdy, nigdy, nigdy!
Przecież w dalszym ciągu pamięta jeszcze tamte wygłodniałe dzieci, które widziała, gdy miała sześć lat. Nic dziwnego, że tak bardzo nienawidzi Indii kraju pełnego przerażających rzeczy, z którymi nic nie może zrobić.
Ida Scudder była pewna, że nigdy nie pójdzie w ślady swojego ojca, misyjnego lekarza. Ale gdy zobaczyła, jak indyjskie kobiety umierają, ponieważ ich religia zabrania, by zbadał je lekarz mężczyzna, pomodliła się: Boże, jeżeli chcesz, przeżyję resztę mojego życia w Indiach, próbując pomóc tym kobietom.
Służąc przez prawie sześćdziesiąt lat doktor Ida Scudder naśladowała miłość Chrystusa. Założyła szpital i akademię medyczną, zanosiła ratującą życie opiekę medyczną na tereny wiejskie i zostawiła inspirujące dziedzictwo, które w dalszym ciągu każdego roku daje uzdrowienie i nadzieję milionom ludzi w Indiach.