Książka dotyczny antropologicznych i etycznych aspektów transhumanizmu, poddając je krytycznej analizie. Transhumanizm jest ruchem społecznym i kulturowym, a jego główną ideą jest radykalne ulepszanie ludzkiej istoty. Transhumaniści postrzegają stan człowieka jako niesatysfakcjonujący i niespełniający ludzkich marzeń i oczekiwań. Człowiek powinien uwolnić się od naturalnych granic i stać się kimś więcej niż jest.
Postulat ulepszania dotyczy takich aspektów, jak: długość życia, zależność od biologicznego ciała, poziom inteligencji, niedoskonałość moralności, dobrostan psychiczny. Transhumanizm proponuje zerwanie z ustalonym i akceptowanym ludzkim światem i stworzenie transludzkich, a potem postludzkich istot.
Autor rekonstruuje transhumanistyczną koncepcję osoby i wskazuje na jej naturalistyczne źródła. Analizuje takie kwestie, jak postulowane radykalne wzmocnienie ludzkiego poznania i emocji, prowadzące do rozwoju większej inteligencji, odporności na negatywne uczucia i wzrostu uczuć pozytywnych. Kolejne analizy dotyczą etyki, w szczególności koncepcji godności istoty transludzkiej i postulatu wzmocnienia moralności. Autor bada następnie transhumanizm w aspekcie związku z religią. Dostrzega w tym trendzie tendencje do tworzenia systemu wierzeń, ale pozbawionych odniesienia do transcendencji. Na koniec analizuje transhumanizm w świetle utopii i antyutopii, a także kreśli tło kulturowe tego nurtu myślenia.
Autor nie poprzestaje na rekonstrukcji założeń i tez projektu transhumanistycznego, ale i analizuje jego konsekwencje teoretyczne i praktyczne, podejmuje krytykę wewnątrzsystemową i zewnętrzną oraz wskazuje drogi wyjścia. Głównym bohaterem książki pozostaje człowiek, jego życie, rozumność, godność, wolność, a punktem odniesienia dla oceny transhumanizmu jest realistyczna koncepcja osoby (personalizm metafizyczny i etyczny), która wskazuje granice dla postulatów i prób radykalnego ulepszania natury ludzkiej.