Czemu tak mało jest w nas i poza nami miłości czystej, prostej i bez lęków. To niemal dosłowny cytat z wiersza poetki, dla której próba odnalezienia odpowiedzi na tak zadane pytanie jest najważniejszym motywem jej liryki. To nie tylko miłość, ta intymna, nieprzewidywalna i tajemnicza, w której liczy się każdy drobiazg czy uniesienie, ale też wszystkie "okołomiłosne" stany duszy, serca i rozumu, rzeczywistość, która często przerasta nasze nadzieje i oczekiwania. To w tych prowincjach piękna, autorka odnajduje sens i godność życia. Nawet za cenę bolesnych wspomnień i dramatów, nie do końca oczekiwanych wiwisekcji. Prostota, w dobrym znaczeniu tego słowa, oszczędna metaforyka, sugestywne, nieoczekiwane dygresje, wszystko to wzmacnia jedynie metafizyczne akcenty tej poezji, w której pod słowem pulsują sentencjonalne przesłania, ale też zwykłe ludzkie ciepło i wzruszenie.