Wyobraź sobie, drogi czytelniku, krajobraz łagodnych wzgórz pokrytych zielonymi polami, a wśród tych pól klasztor otoczony starodrzewem, średniowieczne budynki z kamienia polnego porośnięte bluszczem. Wyobraź sobie, że z grupą znużonych wędrowców kołaczesz do furty klasztornej, brat furtian otwiera i prowadzi do refektarza, a tam napotykacie jowialnego mnicha w szarej kapocie, który na wasz widok wykrzykuje: "Ha! Witam znużonych wędrowców. Frater Adalbertus sum. Proszę sobie usiąść na ławie. Niestety wygód tu nie mamy. Czym można poczęstować? Pewnie jesteście głodni? Dziś na obiad mieliśmy ślepe ryby, na pewno coś zostało. A może napitku? Takiego piwa, jak nasze klasztorne, to ze świecą szukać. Warzymy je na miejscu, przepis mamy wyjątkowy, dostałem go kiedyś od Szuszwola ze Swarzyndza, wędrownego hermeneutyka. Nie słyszeliście o Szuszwolu ze Swarzyndza? No to posłuchajcie...".