Niniejsza publikacja przynosi monograficzne ujęcie najważniejszego, przynajmniej według opinii jego współczesnych, poety Młodej Polski, którego język narzucił normę stylistyczną całej epoce. Kazimierz Przerwa-Tetmajer okazał się dostępny i przystępny, bliżej mu było do Verlaine'a niż do Mallarmgo, dzięki czemu był demokratycznie czytany przez ludzi różnych środowisk, podobnie jak Sienkiewicz. Ten mechanizm lektury świetnie opisuje Lidia Kamińska. Już na wstępie wskazuje, że Tetmajera interpretowano jako poetę emocji, wyczulonego na oczekiwania czytelników - pisał o tym, co "grało w duszy" ludzi. Autorka przyjmuje trafne założenie, że dziś na nowo możemy odkrywać ważną dla epoki poezję przez powrót do tego, jak była wówczas czytana. To podróż sentymentalna w przeszłość, próba rekonstrukcji, ale na innym pułapie metodologicznego rozpoznania.
Z recenzji prof. dra hab. Dariusza Trześniowskiego