Induite viscera misericordiae. Rekolekcje wielkopostne dla Konferencji Episkopatu Polski
Zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie (Flp 3,1314).
Biegnę mówi Apostoł Narodów aby poprzez ową wspólnotę cierpień (łac. societas passionum) pierwszą, egzystencjalną komunię z Chrystusem, dotrzeć także do zmartwychwstania ciał.
Z tej komunii wypływa i udziela się misericordia pastoralis miłosierdzie pasterskie, w które musimy się nieustannie przyoblekać. Stąd też mottem tych dni () jest Pawłowa zachęta:
Przyobleczcie się w serdeczne miłosierdzie (Induite viscera misericordiae Kol 3,12). Pełnię czasu zbawienia można utożsamiać ze swoistym rozbłyskiem miłosierdzia, które trwa już na wieki.
Każda chwila jest pełna, jeśli jest miłosierdziem. Ludzie, myśląc, że na miłosierdzie lepiej poczekać, aż sprawiedliwość wszystko poustawia z pomocą prawdy, choćby trudnej, nie wchodzą w eschatologiczną pełnię czasu ().
Czas na miłosierdzie nie mija, jest zawsze aktualny. Kiedy nastąpiła biblijna pełnia czasu, wśród Narodu Wybranego panowało największe rozgoryczenie. ()
A jednak właśnie wtedy wypełniła się miara czasu i nastała jego pełnia. Stało się to jednak na drodze otwarcia źródeł miłosierdzia dla ludzkości nie gdzie indziej, jak tylko w zbawczych ranach Mesjasza.
(fragment książki)