Osią tematyczną zgromadzonych w publikacji tekstów są napięcia społeczne oraz fenomen sygnalistów codzienności działających w szerokim polu literackim ostatnich trzech dekad. Ich zadanie, polegające na demaskowaniu przekazów zideologizowanych i opartych na mechanizmach manipulacji, przedstawione zostało zarówno od strony teoretycznej jak i za sprawą interpretacji konkretnych tekstów literackich i nieliterackich.
Autorzy książki postanowili zająć się sygnałami dobiegającymi ze stron tekstów literatury i dyskusji na temat jej roli, ram wolności sztuki, w których się porusza, ograniczeń, z którymi walczy, barier, które próbuje obalać, by to, co sygnalizuje jako niebezpieczne, dotarło do jak największej liczby odbiorców.
Monografia porządkuje pojęcia oraz proponuje przegląd praktyk artystycznych i komunikacyjnych charakterystycznych dla XXI wieku. Zawarte w tomie artykuły uzupełniają się, tworzą ciekawą poznawczo panoramę, zapraszają do podejmowania nowych wątków. Czy sygnaliści to idealiści, pragmatycy, czy kapusie? Dogmatycy czy antysystemowcy? Czy istnieje też sygnalistka, używająca odrębnych narzędzi? Czy sygnalizm jest domeną polityki, a może pojawia się, trwa w bocznych nurtach kultury? Kto do nas mówi - narratorki, narratorzy, ich konstruktorki, konstruktorzy, czy osoby interpretujące? Czy bez sztuki wiedzielibyśmy, co się z nami dzieje? Na niektóre z tych pytań artykuły pomieszczone w monografii odpowiadają, inne prowokują, co stanowi cechę dobrych pomysłów naukowych.