Twarz burmistrza była opuszczona w dół. Może śpi?... przemknęło przez głowę Eltarowi. Pujo zrobił kilka kroków w kierunku biurka, wtedy też burmistrz powoli uniósł głowę, ukazując twarz. Jej widok zmroził naukowca. Była pęknięta na całej swojej szerokości; wąska acz głęboka rysa ciągnęła się od prawego ucha, biegła przez środek nosa i ginęła gdzieś po lewej stronie szyi. Widać było, że ktoś próbował ją posklejać: w dwóch czy trzech miejscach pokryta była jakąś kleistą mazią o barwie ropy, teraz zaschniętą. Obie ręce burmistrza przytroczone były do oparcia krzesła, tak że pozostawały nieruchome, podobnie jak i nogi. Zauważyli, że całe ciało miał pokryte pęknięciami, głębokimi i płytkimi szczelinami, a w niektórych miejscach widniały mniejsze lub większe dziury z tym samym zaschniętym klajstrem, jakby ktoś wcześniej próbował owe dziury wypełnić. Gdy spojrzenie burmistrza spoczęło na gościach, jego szklane ciało zmieniło nieznacznie kolor: stało się lekko pomarańczowe, oczy zaś nabrały prawie niezauważalnego, kremowego blasku. Burmistrz próbował się uśmiechnąć, ale gdy poczuł, że rysa na twarzy niebezpiecznie się rozchyla, ściągnął z powrotem szklane usta.
(Fragment rozdziału Wioska popękanych ludzi)
"...Nowakowski z rozmachem kreśli fascynującą opowieść, w której nowatorski koncept został doprawiony szczyptą klasycznych konwencji, przywodzących na myśl uniwersum Tolkiena, kształtujących dojrzałość wyprawy niczym u Saint-Exupryego i wielu innych. W rezultacie autor maluje symboliczne miejsca szepczących liści, potoków i skał, choć nie brakuje między nimi także ciemnych zakamarków w postaci trzech mędrców, Ogrodów Więzionych Chwil czy ogólnopojętych, często przykrych, norm ludzkiego istnienia..."
(Ze wstępu Mai Ciupińskiej)