“Pisarka", czterdziesta powieść w dorobku Katarzyny Michalak!
Najbardziej osobista książka autorki!
Odkryj ile samej pisarki jest w losach powieściowych bohaterów!
Ewa jest cenioną pisarką. Mieszka obecnie za granicą. Od swojego wydawcy otrzymuje propozycję napisania autobiografii. Przy tym ma to być taka autobiografia, w której nie sposób będzie odróżnić zdarzeń rzeczywiście mających miejsce od literackiej fikcji. Ewa zagłębia się we wspomnieniach. Wracając myślami do najwcześniejszych lat swego życia staje się Weroniką. Dzieciństwo Weroniki nie było usłane różami. Wychowywana w domu bez miłości szukała ucieczki do własnej wyobraźni, w wymyślonych opowieściach. Ciepło i szczęście odnalazła dopiero w przyjaźni z Wiktorem, chłopakiem w okularach, który mieszkał w tej samej kamienicy. Czy przyjaźń i miłość są wystarczająco silne, by przezwyciężyć wszelkie przeciwności losu?
Oto przepiękna opowieść o kobiecie, która przez całe swoje życie pragnęła przede wszystkim miłości. To również historia Weroniki i Wiktora, dwojga młodych ludzi, którzy mają tylko siebie i pragną cieszyć się swoim szczęściem za wszelką cenę. Czy uda im się wygrać nierówną walkę z losem? Powstaje w ten sposób opowieść poruszająca do głębi i na długo zapadająca w pamięć czytelnika. To wspaniała propozycja na długie, zimowe wieczory dla wszystkich wrażliwych, czytelniczych dusz!
Od autorki
Książka, którą oddaję do Waszych rąk, jest wyjątkowa. Nie tylko dlatego, że to czterdziesta powieść w moim dorobku, jest też najbardziej osobista ze wszystkich dotychczasowych. Nie muszę dodawać, że włożyłam w nią mnóstwo emocji i serca?
Nie zgadujcie, ile Katarzyny Michalak jest w "Pisarce". Po prostu dajcie się porwać powieści pełnej miłości i nienawiści. Mam nadzieję, że historia snuta na jej kartach porwie Was, tak jak mnie porwała, a jej bohaterowie zapadną Wam w serce i pamięć. Szczególnie pewien czarnooki drań i pewna rudowłosa dziewczyna…
Fragment książki
- Tak pięknie opowiadasz, Nisiuniu - rzekła Stefania któregoś deszczowego wieczoru, z podziwem słuchając ośmioletniego dziecka, które ubierało w słowa to, co podpowiadała wyobraźnia. - Aż szkoda, że twoich historii słucham tylko ja. Może spisałabyś którąś? Tę o sarenkach na przykład?
Dziewczynka otworzyła szeroko oczy, zaskoczona i zmieszana.
- Ale… ja nie umiem, Buniu - wyszeptała.
Kobieta nic na to nie odrzekła, po prostu wstała z fotela, gdzie wyszywała serwetkę, słuchając Weroniki, przeszła do pokoju, który służył za gabinet, bibliotekę i spokojne miejsce, w którym udzielała okolicznym dzieciom korepetycji, po czym wróciła z cienkim kajecikiem, oprawionym w kolorowy papier. Podała go wnuczce.
- Jestem pewna, że potrafisz tak pięknie pisać, jak opowiadać.
Dziewczynka ujęła zeszyt w ręce i… po raz pierwszy poczuła TO COŚ. Ciche wołanie historii, która chce być napisana. Głos, który słyszą tylko ci, co kochają książki. Weronika do nich należała.
Stefania patrzyła na dziewczynkę długą chwilę. Z uśmiechem i tak wielką miłością, aż serce zaczęło ją kłuć w proteście, bo obok miłości pojawił się strach, co będzie, jak dziecko straci. A potem wyszła po cichu, przymykając drzwi.
Zdążyła dokończyć robótkę, a Weronika pisała. Upiekła ciasto drożdżowe na kolację, a dziecko ani razu nie oderwało się od swojej opwieści. Aż wreszcie zaniepokojona zajrzała do pokoju - mozże Weroniczka zasnęła z głową na biurku?
Nie! Dzieczynkę zastała tak, jak ją zostawiła parę godzin temu: z koniuszkiem języka, pomagającym wyobraźni wymyślać, a dłonom pisać.